امروز احساس غریبی دارم. متفاوت هست از روزهای ?ذشته، و یک کمی هم نو. ن?رانم و مضطرب، ولی اعتماد به نفس عجیبی به من چشمک میزند. خود را قوی تر و توانا تر از قبل می یابم. فکر میکنم حوادث دو – سه ماه ?ذشته به اندازه سالهای طولانی ای برایم درسِ زند?ی داده و چهره های متفاوت زند?ی را نشان داده ست.
خوشی های و لذت خوشبخت بودن را بارها در این چند ماه برایم یاد آور شده ام. زمانی هم تا عمق شکست پیش رفتم ... شکستی که معادل با دست از دادن ها بود ، از دست دادن عزیزانی و سرمایه هایی که غیر قابل عوض و جبران در زند?ی ام هست.
?اه با درد و رنج بیشتر خود را در خود می دیدم و خودم را بهتر می شناختم. آنچه برایم ثابت شد این بود که شاید این همه مشکلات برای این بود که درک کنم – تا چه حد توانمندم!
ش?فت ان?یز است وقتی انسان به قدرت و تحمل روحی و جسمی اش پی میبرد. معتقدم که انسان واقعا موجود ناشناخته ای هست که هر روزش در داخل خویش دنیایی دارد و هر زمانی که بخواهد میتواند خودش را و جهانش را بیشتر کشف کند.
رموز موفقیت خود را همیشه تحلیل میکردم، به خاطر می سپردم که چطوری ?اهِ مشکل خود را حفاظت کنم. ولی نتوانسته بودم بُعد مشکل را مشخص کنم. یعنی بیرون از تصورم بود آنچه برایم اتفاق می افتاد. به همین دلیل قبل از آن که مقابله کنم ذهنیت من این بود که من توانایی های محدود و تعریف شده ای دارم – با آن که خود را نسبتا از دی?ران توانا تر میدیدم و پر قدرت تر - اما قبول میکنم که حالا به قدرت نامحدود تری دست یافته ام.
خودم را بیشتر از پیش به خود نزدیک می بینم. خودم را دوست میدارم برای آن کسی که هستم و کسی که دوباره شدم. برای این که خودم را درک میکنم و برای آن که خود را میشناسم. برای این که خودم را نمی?ذارم ?م شوم و نمی?ذارم از دست بدهم. برای این که انسان خوبی هستم و برای این که میتوانم بلندتر افق را نظاره کنم و دورترک ها را ببینم. آن جایی که چشم های دی?ران مدتهاست ن?اهی نیانداخته و محدودیت ها مرز شده برای تماشای آزمایش توانایی های انسان. خودم را دوست میدارم و با خود خواهم ماند تا کمک ام کنم و بهتر و قدرتمند تر از پیش شوم...
